Soms voel ik me vervreemd in een wereld die niet durft te voelen.
Maar soms durf ik zelf niet te voelen omdat het te dichtbij komt. Ik blijf dan veilig aan de oppervlakte, terwijl ik diepte in wil kijken, de diepte waar alle schatten begraven liggen.
Maar ik durf niet, ik durf de diepte niet in. Stoer loop ik de zee zonder angst te hebben voor de kou. Want de kou kan ik negeren weet ik door Wim Hof.
Maar dan…
Maar dan denk ik na en ben ik niet meer diegene die ik zou willen zijn. Ik krijg koudwatervrees. Niet voor de koude zee, maar voor de diepte, een diepte die ik niet durf te ondergaan en te voelen.
Het gekke is dat ik ooit een trauma heb opgelopen in een zwembad in Duitsland vlak over de grens bij Enschede. In het diepe bad waar je mocht springen van de hoge duikplank. In het onbekende, niet omdat ik nog nooit vanaf die hoogte sprong in een zwembad. Wel omdat ik er voor het eerst bij nadacht. Voor het eerst zag ik het gevaar en daarmee verloor ik iets van mijn onbevreesdheid. Het werd serieus!
En niks is kutter dan dan je je kind verliest in iets wat je ooit te gek vond. Het doet me pijn als ik het schrijf.
Wees en blijf onbezorgd. Als je blieft behoud de onbevangenheid die je had als kind. Blijf spelen, blijf dingen niet serieus nemen, want niets in dit leven is belangrijk genoeg om je speelsheid te verliezen.
Maar als ik eerlijk ben ben ik die speelsheid over de tijd ook verloren. Ik werd een volwassen mens. Een mens met verantwoordelijkheden. Iemand waarvan iets werd verwacht.
Daarmee kwamen de zogenaamde verantwoordelijkheden. De verantwoordelijkheden die ik altijd draag. Ik ben er voor mijn werk, voor mijn kinderen, voor iedereen.
Maar ik ben er minder voor mijzelf, andermans belang gaat voor, want wat als…
Wat als iemand me niet aardig vindt.
Terugkomend op het eerdere verhaal uit het zwembad.
Toen ik neerkwam in het water en kreeg ik kramp in mijn voet. Ik raakte volledig in paniek bij de gedachte dat ik nog naar de zijkant moest zwemmen om veilig te zijn voor mijn gevoel.
Nu zie ik het grappige verband dat ik het trauma heb opgelopen omdat ik over mijn grens ging omdat ik me wilde bewijzen vanaf de te hoge duikplank. Nu verkramp ik als ik iets (moet) bewijzen.
Het liefste wat ik wil ik vrij zijn. Vrij van wat iedereen zou kunnen vinden. Vrij in alles wat ik zou willen uiten.
Dit was weer een eerste stap.
