De afgelopen periode is wat druk geweest. Heel druk zelfs.
Wat er dan vaak gebeurt is dat je jezelf wat verslatert (check die onderkin :-0).
– Ach weet je weinig tijd, dus maakt me niet zoveel uit wat ik eet en/of drink.
– Ik heb het druk gehad en wil nog even tijd voor mijzelf, dus ga je te laat naar bed.
– Ik sla het hardlopen maar even over omdat ik nog zo veel moet doen.
Verder heeft mijn moeder in het ziekenhuis gelegen en is mijn schoonmoeder enkele weken bij ons aan het logeren vanwege haar gezondheid. Prima uiteraard en we helpen graag, maar je wil helemaal in veranderende tijden ook wat tijd voor jezelf, dus niet ideaal.
Gisteren na een drukke dag op mijn werk moet ik wederom wat langer doorwerken om nog wat dingen af te werken. Maar ik had gepland staan om rond 19.00 uur naar de Universiteit Twente te gaan vanwege een voorstelling van Guido Weijers. Ik kon niet meer naar huis en wat eten en daarna naar de universiteit, dan maar rechtstreeks en nog een biertje doen. Maar aangezien ik daar ook weinig tijd voor had, dan maar een BVO’tje*.
Al met al een geweldige avond met wat fijne en leuke nieuwe mensen die ik ontmoet. En wederom een les in niet te veel denken. Ga uit je gedachten en neem ze niet te serieus. Super relaxed fiets ik naar huis en na wat Netflix (Black Mirror, aanrader trouwens) ga ik lekker slapen.
De volgende dag (afgelopen zaterdag) ga ik rond half twee eindelijk weer een lange duurloop doen. Dit was echt te lang geleden.
Met prachtig weer heb ik enorm veel zin om te lopen en ik voel me spontaan goed, heel goed zelfs. Mede door de lekkere muziek die ik uit mijn oordopjes hoor. Tijdens mijn loop weet ik nog niet waar ik naartoe ga. Maar het maakt ook niet uit, als ik maar lekker loop en rond de 20 km. uitkom.
Op een gegevens moment kom ik uit bij het Aamsveen, maar ik weet dat het veel heeft geregend de afgelopen dagen. En verder is mijn ervaring dat het hier vaak erg drassig is en besluit desondanks toch om door het Veen te gaan i.p.v. er omheen via het fietspad.
Deze keuze blijkt een schot in de roos, alhoewel ik via meerdere hinkstapsprongen mij langs de verschillende modderpoelen wurm. Kom ik snel bij een uitkijktoren waar ik besluit even gewoon te luisteren en kijken naar alles. Tijdens mijn loopje hiernaartoe had ik namelijk al veel trekvogels horen overkomen en dat was hier net zo. Heerlijk, wat een rust. Versterkt door de geluiden van de trekvogels die mij weer laten horen hoe stil en fijn het hier eigenlijk is als hun geluid langzaam minder wordt.
Na een sanitaire stop (altijd fijn in de natuur) ga ik weer verder en kom wat mensen tegen, een man met een mooie hoed blijk ik te kennen uit het verleden.
Hoi! Mij wordt succes o.i.d. gewenst en ik wens hen een fijn weekend. Ik zit nu vol in het open veld en alhoewel het erg koud is, voel ik dat niet omdat de zon mij heerlijk verwarmd.
Na ongeveer tien minuten door het prachtige gebied denk ik. Wat zonde om hier niet even stil te staan bij wat een lekkere dag het eigenlijk is. Vervolgens besluit ik om gewoon te gaan zitten. Gewoon Oud-Hollandsch op een klein verhoginkje van gras. Ik kijk om mij heen en zie opnieuw hoe mooi het er is en wat een rust er heerst. Maar wat gebeurd er als je rust om he heen ervaart? Nou over het algemeen weinig omdat je de rust niet ziet en toelaat. Je gedachten gaan wel door. Maar wat nu als je in een fase in je leven komt waarin je weet dat je niet je gedachten bent en je gedachten iets minder serieus begint te nemen?
Dat is het geval bij mij, alleen is het “probleem” dat je gedachten er wel altijd zijn.
Mijn gedachten waren o.a.:
- Mijn schoonmoeder zit nu thuis en is net geopereerd en als ik te lang wegblijf (terwijl ze met de kinderen is) voel ik mij daar bezwaard over.
- Ik ga nu al zitten blijkbaar terwijl ik nog maar 6,5 km. heb gelopen.
- Wat vinden mensen van mij als ik hier zo dom zit op een verhoogd graspolletje.
- De zon valt even weg en in krijg het koud.
- Hé hier ben ik ooit met ex geweest en toen heb ik hier allemaal foto’s gemaakt in de illusie dat ik dat ooit echt zou kunnen.
- Goh mijn schoenen zijn nog redelijk schoon terwijl ik aardig door de drek heb lopen stampen.
- En meer van deze onzin die zomaar willekeurig in je opborrelt.
Het maffe van gedachten is dat je nooit om ze hebt gevraagd, maar ze gewoon ineens verschijnen.Maar wacht eens als ze verschijnen waarin verschijnen ze dan? Dat is voer voor een andere blog.
Al met al wist ik door de boeken die ik had gelezen, de Zen meditatiecursus die ik had gevolgd en de interessante podcasts die ik op weg naar mijn werk het afgelopen jaar heb gehoord en mij diep hebben geraakt dat er maar één enkel moment is in je leven.
Dat moment is NU.
Zo simpel, gewoon NU. Niet meer, niet minder.
Maar wat betekend dat dan? Je hoort het tegenwoordig namelijk vaak.
Heel simpel, leef met wat er op dat moment gebeurt. Voel, kijk, ruik enz. Maar overdenk niet wat er gebeurt, doe je dat dan geef je alles een label en daarmee reduceer je het naar een concept.
Voorbeeld:
Als ik was gaan zitten zoals ik normaal zou gaan zitten dan had ik inderdaad die gedachten die ik al eerder had en dacht ik tussendoor nog even aan de nieuwe keuken die we hebben besteld en dat de kosten voor het voorwerk wat tegenviel. Dat ik nog wat dingen dit weekend moet afronden voor het werk enz.
Heb ik al de alertheid om te genieten, dan ben ik toch meestal niet echt aanwezig omdat ik in mijn gedachten zit.
Dit is wat er dus de eerste vijf minuten gebeurde.
Ik weet inmiddels dat tijd niet bestaat, d.w.z. wij hebben ooit afgesproken hoe tijd werkt en dat is verdomd handig. Kloktijd (zoals Eckhart Tolle dat zo mooi noemt) is niet meer en niet minder dan een afspraak tussen mensen. Handig voor het maken van afspraken, zorgen dat GPS bestaat en vele andere dingen maar eigenlijk bestaat verleden en toekomst niet.
De reden waarom dit niet bestaat is dat het altijd NU is. Je beleefd nooit iets buiten het nu. Want dat zijn maar gedachten. Gedachten aan het verleden of naar de toekomst. Maar elk moment dat je leeft is het NU.
Vorig jaar (toen het vorig jaar was) was het nu, gisteren was het nu, een minuut geleden was het nu, over een uur is het nu, als je er over twintig jaar nog bent dan leef je zogenaamd in de toekomst maar op dat moment ben je nog steeds in het NU.
Wat heb je hier nu aan?
Nou mensen projecteren zo veel aannames van alles wat ze hebben meegemaakt op de toekomst. Ze maken zich zo veel zorgen om wat er kan gebeuren als er dit of als er dat.
Maar wat nu als je gewoon nu zou gaan leven!!! Wat nu als je dat gewoon eens ging doen?
Gewoon ervaren wat er te ervaren valt, dus geen extra zorgen omdat je denkt aan wat er is gebeurt of wat er zou kunnen gebeuren.
——
Ik zit dus verzonken in gedachten ik het Aamsveen en heb inmiddels de bovenstaande bagage en neem mijzelf en mijn ego HOPELIJK steeds iets minder serieus. Nb. ik zet dit op Facebook dus in hoeverre is dat waar, maar daar moet ik zelf nog over nadenken :-), waarschijnlijk vind ik de aandacht nog te interessant en lul ik het recht voor mijzelf door te zeggen dat mensen er iets aan hebben.
Maar afijn, ik realiseer me dat ik daar zit en dat ik de keuze heb gemaakt om stil te zijn en te kijken en voornamelijk om te voelen.
Na vijf minuten lukt dit ineens wonderbaarlijk makkelijk. Ik zit, kijk om mij heen en na wat meditatie-oefeningen durf ik mijzelf over te geven aan het NU. Nb. dit klinkt heel erg gek. Maar als je je echt overgeeft aan wat er nu gebeurd zonder dingen te labelen en gewoon te kijken en voornamelijk te ervaren (dat is namelijk voelen, kijken, ruiken, zijn). Dus eigenlijk gewoon volledig met je aandacht te zijn bij waar je op dat moment in “tijd” bent dan is alles zo simpel!
Dan vervalt alle spanning, alle pleasegedrag, alle negativiteit maar ook positiviteit. Je bent gewoon en voelt dat je leeft en je voelt interne rust. Diepe interne rust, iets dat raar is voor iemand zoals ik. Maar ook dat is een projectie en een label.
Ik ben gewoon de rust die er op dat moment was, hoe kan het anders dat ik bij die rust kom als ik niks doe en gewoon zit zonder te denken.
Het was gewoon een normaal trainingsloopje en het was zo veel meer.
* Biertje voor onderweg :-).