Inmiddels is het driekwart jaar later en twee weken nadat de training voor de Rotterdam marathon van april 2016 is begonnen, dus een beetje laat maar toch, het heeft te veel met me gedaan om er niks over te schrijven :-).
HET LEVEN IN 42 KILOMETER EN 195 METER
Daar sta je dan, ruim 1000 km trainingsarbeid verder. En een hele ervaring rijker.
Wat begon eind november 2014, heeft een apotheose op 19 april 2015, dit is mijn verhaal.
De dag is aangebroken. Een dag die al heel lang in mijn agenda stond. Hier zou het moeten gebeuren. Mijn eerste marathon. Vooraf de twijfels: kan ik dat wel, wil ik dat wel, het is gekkenwerk, hoe doe ik dat met mijn kinderen van (toen nog) 1 en 5 jaar en mijn lieve vriendin qua tijd. En meer van dat soort spoken zaten in mijn hoofd.
Eind vorig jaar heb ik door mijn collega Michel toch de knoop doorgehakt (dank daarvoor 🙂 ) en de keuze gemaakt om het gewoon maar te doen, smoezen kun je immers altijd nog hebben.
Onderstaand zie je Michel (aan de rechterkant, naast die rooie mammoet).
De marathon heeft een enorme aantrekkingskracht op mij gehad om meerdere redenen:
- Allereerst was daar de immense afstand. Drie jaar geleden vond ik 8 km. nog heel ver, twee jaar geleden vond ik 15 km. nog ver dus ik was benieuwd of ik het aan zou durven en kunnen. Zowel mentaal als fysiek.
- Ik wilde verder afvallen, ik was echt te dik 2,5 jaar geleden (nb. ik had al aardig wat kilo’s verloren) en ik was er klaar mee, nu eens ECHT flink afvallen!
- Belangrijk voor mij was dat ik mijzelf wil bewijzen aan mijzelf. Ik wil mijzelf laten zien dat dingen die je niet verwacht te kunnen, gewoon mogelijk blijken. En als dat het geval is, dan kan er meer.
M.a.w. je breekt je eigen gemetselde muren van geloof in je eigen ongeloof af. Vertaald zonder filosofische shit zeg ik eigenlijk: Je vecht tegen je eigen onzekerheid en wint op niet op punten, maar op knock out.
Ik hoop dat ik hier veel van leer.
Het grootste winstpunt dat ik wilde behalen, is dat ik zo veel mogelijk mijzelf wil zijn, wars van meningen van anderen en daarmee zo veel mogelijk vrijheid ervaren, dat lukt nog niet altijd. Ik zit namelijk nog te veel gekooid in wat ik denk dat mensen van mij verwachten.
—
Terug naar de marathon.
Ik heb de marathondag als een neuroot voorbereid in mijn agenda, echt alles stond gepland. Wat, wanneer en hoeveel ik zou gaan eten, wanneer ik op zou gaan staan, inlopen enz. enz. Ik wilde niet nadenken voordat ik aan de wedstrijd definitief zou gaan beginnen.
Nb. onderschat dat plassen niet in onderstaande afbeelding ;-), is erg belangrijk.
Nadat ik heel vroeg opstond, mij had gedoucht en wat eten met moeite in mijn mond had gepropt, ging ik op weg naar de startplek. Onderweg kom ik met een waterig zonnetje al wat mensen tegen die wegen af hebben gezet voor de marathon. Ik begin me langzaam te beseffen wat ik ga doen en ik begin wat te ouwehoeren met de mensen, om mijzelf wat af te leiden denk ik achteraf.
Nadat ik voor de zoveelste keer naar de WC ben gegaan op het van Heekplein in Enschede, zag ik na wat ronddolen mijn loopmaatje Michel en zijn vriendin Nikki. Toen ik ze tegenkwam was het ook al bijna tijd om naar de start te gaan.
Op naar het startvak. In het startvak kwam ik Elsa, Bjorn en Marc tegen, die de 10 km zouden gaan lopen. Fijn dat ik ze nog even zag. Alles wat positief is helpt op dit moment!
Vanuit het niks is het ineens één minuut voordat we beginnen. Normaal gesproken ben ik gespannen met wedstrijden, op de e.o.a. manier had ik dat nu niet echt, alles ging een beetje langs mij heen. Totale trance of focus.
EN PANG!
En ineens zijn we weg. De wedstrijd is gestart. Oh mijn god, ik ga de hele marathon doen!!!! Dit schiet even kort door mij heen…
Ik loop weg. OK, we zijn nu dus echt begonnen, en niks…….
Niks anders dan gewoon lopen, geen spanning, niks??? Huh? Hoe kan dat nou? Normaal gesproken is dit zo anders?
Maakt niet uit, het zal wel. Maar als ik eerlijk ben is dit een lichte teleurstelling. Deze spanning zit in de weg tijdens wedstrijden, maar is ook een groot gedeelte van de beleving. Raar!
Maar we zijn onderweg. Op de singel krijg ik de eerste aanmoedigingen, geweldig!
Het weer is mooi en ik geniet enorm. Wat een voorrecht om dit te doen denk ik in mijn euforie.
Terwijl we iets te hard lopen hoor ik veel aanmoedigingen vanaf de kant van mensen die zijn komen kijken, wat super gaaf. Erg leuk om in je eigen stad te lopen waar je veel mensen kent. En wat loopt het makkelijk allemaal! We lopen op de singel en gaan bijna het centrum van Enschede, ook hier weer veel mensen en vele bekenden aan de kant. Dank voor iedereen die is gekomen :-), echt geweldig!!!
Na een lang fietspad naast de school waar ik vroeger op heb gezeten, komt een oudere man bij ons lopen. Hij loopt ook zijn eerste marathon en is erg blij met ons tempo en vraagt of het OK is om bij ons te blijven. Prima, toch. Zoals besproken, gebeurt het ook. We lopen argeloos door en alles is nog steeds makkelijk tot nu toe.
Nb. als ik eerlijk ben was ronde één, iets wat ik eigenlijk zo goed als niet heb meegemaakt. Ik liep zo geconcentreerd dat alles een beetje langs mij heenging. Het was een volledige roes.
Ik hoorde enkele weken na de wedstrijd van Michel dat ik nog even op een dixie (zo’n chemisch toilet) had gezeten in ronde één, maar na lang nadenken begon dit pas weer een beetje te dagen.
Vlak voor het einde van ronde één hoor ik een Duitser waar wij op dat moment bij liepen wat schreeuwen, we hebben geen idee wat. Maar even later wordt ons al snel duidelijk dat iemand langs de tijdwaarneming loopt en wij gaan ook roepen, met HÉ MEISJE, HÉ MEISJE!!!! Het was een volwassen vrouw, dit sloeg nergens op, maar ze liep wel op een erg blije manier terug, waarschijnlijk toch blij dat ze zichzelf niet had gediskwalificeerd.
De grappige beelden zijn hier te zien :-).
We zijn nu bij de boulevard en hier staan (wat ik later hoorde) enkele collega’s. Erg fijn dit kunnen we goed gebruiken!
WE ZIJN OP DE HELFT! RONDE 1 ZIT ER OP! IN IEDER GEVAL!
Trouwens als ik de foto’s terugkijk dan zie ik een gespannen blik als ik de banaan aanpak die ik zo had gevraagd aan mijn lieve zus. Hier zag ik mijn zus en mijn lieve vriendin, fijn! Heel fijn zelfs! Dat was alhoewel het goed gaat, wel even nodig!
We gaan verder en ik prop de banaan naar binnen.
En wederom richting Lonneker. Ik kom mijn vader en vriendin tegen op de busbaan op het Roombeek, ik ben blij ze te zien. Maar, O MIJN GOD, alles voelt veeeeel zwaarder en de hoeveelheid mensen en het enthousiasme is ook minder. Maar wat maakt het eigenlijk uit, gewoon doorgaan! Dit is toch je eigen race, troost ik mijzelf.
In Lonneker staan ook minder mensen, Jammer! De eerste ronde was het hier erg druk en gezellig. Vervolgens de heuvel op de Lonneker Molenweg die in ronde één nog een lachertje was, is ineens een stuk zwaarder. Gewoon doorlopen Edo, niks aan de hand! Dit heb je vaak getraind en ook nog veel langere afstanden. Dit moet nog makkelijk gaan. Nadat ik mijzelf heb overtuigd valt het ook wel mee, eerlijk gezegd gaat het best goed tot nu toe. Dus ja het is gelukt, ik heb mezelf overtuigd. Michel en ik lopen gewoon door. Op een gegeven moment komen we aan bij de Miro (Albert Heijn aan de Gronausestraat) en we lopen richting Glanerbrug. Hier zie ik Elsa op de fiets langskomen die vorig jaar haar eerste marathon liep een ze fiets aan de andere kant van de straat fijn en stukje met mij mee.
WTF, ik loop netjes qua tempo (10,5 km/u) en Michel beslist om te gaan versnellen, dat wil ik ook. Ik heb niet voor niks zo veel kilometers gemaakt. Ik wil ook harder, maar ik kan niet. Ik heb het gevoel dat als ik nu harder ga lopen, dat ik mijzelf opblaas. Met ongeveer 10 kilometer te gaan laat ik Michel gaan, ik kan hem niet bijbenen! Kloten!
Ik wilde zo graag bij hem blijven, maar dat is niet gelukt.
Michel heeft op mij gewacht terwijl ik op was, thanx mate, ik had je nog zo gezegd dat je je eigen race moest lopen! Inmiddels hebben we het keerpunt in Glanerbrug gehad en lopen we verder, langzaam aan loopt Michel weer iets bij me weg. Ik loop nog steeds netjes en moet ik nog zo’n 5 km. Waar blijft die man met de hamer die zo voorspeld was. Die is er tot nu toe niet iig.
Aan de andere kant van de weg zie ik de eerste Tionees van de dag van de straat, zij doet de halve marathon. Hoi Enith, ik zwaai. En op het moment dat ik dat doe, gebeurde wat ik niet had verwacht: KRAMP! En volledige kramp, in mijn rechterbeen.
Tsja en dan… Kloten zeg, ik ben er bijna. Ik loop op een schema van 4.06 – 4.07. Maw super netjes dus. Wat moet ik nu? Hier gaat mijn tijd, loop ik em wel uit en meer van dat al schiet door mijn hoofd. Het is namelijk niet een beetje kramp maar echt misse boel! Na de standaard anti kramp oefeningen met de tenen omhoog, gestrekt been en mijn hand richting tenen, neemt de kramp weer wat af gelukkig. Ik ga wandelen! En na een minuut of zo ga ik weer hardlopen. Tegen de 10 km/u, redelijk netjes dus toch nog. Waar ik bang voor ben gebeurt nu drie keer achter elkaar. De kramp komt terug. Maar nu mild. En ik kan redelijk door de pijn heenlopen.
Bij de Miro roept mijn lichaam mij een halt toe en schiet het er weer volledig in. AU! Dit doet echt pijn en ik kan weer niet verder. Toevallig kom ik hier Frits tegen (een andere trainer van AC Tion) die vraagt bezorgt of het gaat en bespreekt me bemoedigend, volgens mij. Dit is inmiddels een aardige waas voor mij. Ik moet nu ook krachtig zijn, kom op Edo, nog twee kilometer!!! Laat ik geen kramp meer krijgen!!
Ik ga op een tempo lopen waarbij ik het gevoel heb dat het goed blijft gaan en het blijft goed gaan. In volle concentratie met lichte pijn kom ik eindelijk op de boulevard uit. Ook hier hoor ik aanmoedigen van mensen. Ik zie de boog en denk hé gaaf ik kom ondanks alles onder de 4.10! Zelfs ruim onder de 4.10 uur. Maar dat was de eerste boog. Pas 500 meter verderop is de echte finish.
Ik loop verder en ben blij dat we er bijna zijn. Vanaf dit punt weet ik eigenlijk bijna niks meer. Ik voelde me mentaal sterkt, moe gestreden maar redelijk fit. Maar van de finish weet ik zo goed als niks meer. Wat achteraf gezien wel pijnlijk is. Daarvoor heb je zo veel gedaan en gelaten vier maand tijd!!!
Eindtijd: 4:10:27
Het gevoel van euforie is niet gekomen, helaas. Ik denk dat het bezig zijn met de kramp te veel aandacht heeft gevraagd. Over de finish komt een Marieke op mij afgerend. Ze staat aan de andere kant van het dranghek en zichtbaar trots! Wauw dat is gaaf! Het emotioneert me enorm! Ik weet niet meer waarover we het hebben gehad, maar het zal wel. Even later kom ik mijn vader en de vriendin van mij vader, die stiekem naar binnen waren gedrongen in het finishvak naar mij toe. Met enorme trots krijg ik een knuffel.
Kort daarna raak ik echt de draad kwijt. Ik spreek mijn lieve zus en ik weet dat ik ma en Jeroen heb gezien. Maar hoe of wat?????
Toen ging ik op zoek naar mijn maatje van deze marathon, Michel Piet!
Ik kon Michel en Nikki niet vinden! KUT, ik wilde Michel nog zo graag bedanken en hem vooral feliciteren en gewoon super bedanken voor wat we hadden geflikt!
Ik kon Michel niet vinden en werd verschrikkelijk afgeleid door mensen die ik ken en een mooie tijd hadden gelopen op de halve marathon. Die kwamen op ongeveer dezelfde tijd binnen, hoe vreemd ook.
Toen heb ik gebeld met Marieke en Joyce en ik kreeg geen gehoor. Ik was op en ik had afgesproken dat ik na die tijd zou overleggen wat we zouden gaan doen. Ik heb dus maar de keuze gemaakt om even de tijd voor mijzelf te nemen. Ik heb een uitgebreide massage gehad.
Dit was zo fijn, de rust in combinatie met wat ik had gedaan.
Al die lange avonden! Al die kilometers! O mijn god, wat waren het er veel!
Eindelijk! Ik heb het geflikt!
En ik ben verschrikkelijk trots op mijzelf!
Uiteindelijk wat hou je er aan over en waarom zou je een marathon doen?
- Nou de trainingen worden op een gegeven moment redelijk meditatief, m.a.w. je loopt gewoon en je loopt enz. enz. Je doet het gewoon en het voelt lekker.
- Vooraf: je weet dat je iets gaat doen dat positief is en waardoor je je lekker gaat voelen. En vooraf denk je er als het goed is niet te veel over na. Zo wel, kies als je blieft een andere sport waar je wel blij van wordt. Let wel: nadat je het echt hebt geprobeerd. Maar daar kom ik een andere keer wel op terug.
- De trainingen zorgen voor enorm veel endorfine. Je voelt je gewoon lekker. In mijn geval gewoon rustig in mijn hoofd en dat is fijn. Gewoon lekker zen!
- Je gaat iets doen dat belachelijk is, m.a.w. zoals eerder aangegeven je opent nieuwe deuren die je nooit had gedacht te kunnen openen.
En als je nieuwe deuren opent dan krijg je een nieuwe kijk op dingen. Je wordt letterlijk lichter. Je denk minder moeilijk na. Meer vanuit kracht en minder vanuit angst. - Ik deed iets waar ik bij voorbaat niet perse zin in had, dus je hebt je eigen motivaties om het wel te doen, interessant om daar eens over na te denken!!!
Want dat kunnen veel dingen zijn. Bv. een uitdaging (kan ik dit echt?), iets aan jezelf willen bewijzen, Ego (kijk mij eens iets goed doen), groepsdruk, een betere tijd (want ik heb er al meerdere gelopen en ik denk dat ik sneller kan).
Het grappige in dezen is dat ik dacht dat ik mijzelf wat moest bewijzen en dat ik er uiteindelijk gewoon door alle support aan de support aan de kant, wat ik ervoor heb gedaan en het gewoon finishen achter ben gekomen dat ik wel goed genoeg ben en me niet continu hoeft te bewijzen!
Is alles het waard geweest?
- Nee, niet als je denkt hier gelukzaligheid oid uit te halen, dat gold voor mij iig! Het is namelijk maar een heel tijdelijke boost.
- Ja, dus ik zou zeggen mocht je twijfelen, dit gewoon gaan doen!!!! Want wat je doel ook is, je moet verschrikkelijk veel trainen en je kunt je niet verschuilen. Dus JA = JA, of je de marathon uiteindelijk doet niet meedoet.
Wat er dus sowieso uitkomt is dat je voor jezelf kleur moet gaan bekennen als je het gaat doen, je komt er meer achter wie je bent.
Je moet de kilometers gewoon maken, ook als je zo’n lichaam van in mijn geval toen 102 kg. had. Geen schuilen mogelijk. En dat bedoel ik niet qua kilo’s maar qua afstand. Je moet de meters maken, en als je op een donderdagavond in je ééntje 25 km. moet maken terwijl je net om 19.45 je zoontje op bed legt, dan is dat niet makkelijk. Makkelijk is dat dus niet, je komt rond 23.00 uur thuis en moet douchen en slapen.
Ik zou dus zeggen, doen. Juist om deze reden, je wordt echt flexibeler en gelukkiger door het hele gebeuren door alles te accepteren zoals het is en je gewoon moet gaan en het dan ook te ondergaan!
Nog even een filmpje om een sfeer te geven van hoe het was:
Later en bedankt voor het lezen!
Proost en liefs, Edo.
