Dark Light

Het is zondag 5 februari 2023. Tijd voor de Midwintermarathon in Apeldoorn. Een wedstrijd die me altijd wat angst inboezemd. Want sinds de eerste keer dat ik deze wedstrijd liep in nu een jaar of 8 geleden heeft deze wedstrijd me echt pijn gedaan. Zie het verslag van de eerdere editie in 2016.

Het parcours van de Midwintermarathon (Asselronde – 25 km. in versnelde weergave).

Dit jaar wilde ik het graag anders doen, mijn doel was om het voor het eerst een leuk te gaan vinden en af te rekenen met de lichte angst voor het aangaan van deze opgave, want zo voelde het vooraf. 

Met de auto gingen we naar Apeldoorn. En de zenuwen begonnen nu toch wel een beetje te komen. Onderweg controleer ik ongemakkelijk nogmaals of ik alles bij me heb, de control freak in mij wil toch grip houden op het ongemak dat aanstaande lijkt. Maar terwijl ik zenuwachtig wordt is er ook een vreemd gevoel van vertrouwen, iets dat ik nog niet kende voor deze wedstrijd tot deze editie.

Aangekomen in Apeldoorn, gingen we met de bus naar de start. Laten het maar zo snel mogelijk beginnen. In de bus probeer ik mezelf wat af te leiden, maar dat lukt niet echt, gelukkig is het niet een lange busrit. 

 

Aangekomen bij de start is het snel opkleden en ah shit…. in mijn neurose om alles goed te doen heb ik mijn gordel met water, gelletjes en Guarana niet terug in de tas gedaan en daarmee heb ik het niet bij me. OK, maar proberen los te laten dan, om de 5 km is er een drinkpost, dus het zal wel goed komen praat ik mezelf moed in.

Na nog drie keer kort plassen in één van de vele dixies, maar met frisse tegenzin naar de start.

Ik sta in het startvak en ik heb mezelf wat conservatief qua tijd ingeschat, dus ik begin redelijk achteraan. Vele duizenden mensen staan voor me. Iedereen lijkt zin te hebben in de wedstrijd. Mijn eigen gevoel aan de aankomende 25 heuvelachtige kilometers kan ik alleen maar beschrijven als gespannen.

En zonder startschot lijkt de wedstrijd vanuit het niets te zijn begonnen. Ook in ons startvak komt de meute langzaam in beweging. Ik zet mijn horloge aan als ik onder de startboog door kom, nu gaat het echt beginnen.

We starten op de Loolaan (die laan met het rare ongeluk tijdens koningsdag een tijd geleden). Hier staan nog veel mensen langs de kant en als we iets verder zijn een groep trommelaars en een DJ, op zich gaaf alleen ben ik in mijn eigen wereld en nog gespannen. Dus ik vind het nu te veel qua impulsen. Tsja, zal wel goed komen, hoop ik.

Kleine stappen en lief zijn voor jezelf, daarmee help je jezelf als je doelen wilt behalen!

We draaien naar links en hier is het veel rustiger, met wat bochten hier en daar weet ik totaal niet wat ik wil met mijn tempo eigenlijk. Wat is mijn doel qua tijd? Ohw nee, ik was hier om te genieten en niet voor een tijd te zetten herinner ik mezelf vriendelijk, en ga rustig lopen een flinke slag sneller dan mijn duurloop tempo.

Na enkele kilometers begin ik me langzaam comfortabeler te voelen en begin ik de onrust te verliezen. eigenlijk gaat het best ok. Alleen kloten dat ik echt enorm moet plassen. Dat leidt met aardig af en na de eerste echte heuvel besluit ik toch een dixie in te duiken die langs het parcours staat. Zonde van de minuut extra, maar jah ik was er toch niet voor de tijd, had ik met mezelf afgesproken.

De kilometers trekken langzaam voorbij en meer en meer raak ik uit m’n hoofd en begin ik te voelen dat het eigenlijk best lekker gaat. Heel lekker eigenlijk.

Nu komen we op een mooi stuk vol tussen de heide, we hebben een kilometer of 10 afgelegd. Ik merk dat ik de les die ik twee weken ervoor had geleerd bij een coachweek in de praktijk bracht. Deze les geld ook voor het lopen bergop eigenlijk. Kleine stappen en lief zijn voor jezelf, daarmee help je jezelf als je doelen wilt behalen! Die bewustwording zorgt ervoor dat ik verzacht, de verkramping die ik tijdens de eerste kilometers ervoer werd minder. Vooral de verkramping die ik in mijn hoofd had verdween. Ik blijf nu even hangen achter een dame met een heel vrolijk roze zetje aan met een heel mooi tempo, die kan ik goed gebruiken als marker om mezelf niet te vroeg op te blazen.

We komen bij een drinkpost, ik drink wat sportdrank, water en een banaantje weg en gooi nog twee waterbekertjes over mijn hoofd leeg en ga weer mijn eigen weg. Voor het eerst zie ik pas hoe mooi de omgeving is ten westen van Apeldoorn en dichtbij radio Kootwijk. Jezus dat had ik nog niet eerder ervaren, genieten joh. Anderen jaren was ik hier al langzaam aan het sterven ☺️.

Eigenlijk dus doen waar je goed in bent en niet vechten tegen wat eigenlijk niet goed bij je past.

En ohw ja, ik had nog nog les en kernwaarde geleerd tijdens de coachweek die belangrijk was voor me, namelijk speelsheid. Kan ik die ook nog gebruiken tijdens deze loop?
Even later lukte dat wonderwel. De stukken bergop kleine pasjes en sparen en naar beneden enorme klappen en tientallen mensen inhalen, heerlijk! Eigenlijk dus doen waar je goed in bent en niet vechten tegen wat eigenlijk niet goed bij je past. Iets met in je flow komen.
Naar beneden stormend ben ik alleen maar bezig met het te volgen pad tussen alle mensen door, echt fantastisch. JAAAA, het wordt een spelletje, leuk! Ik begin zo waar echt te genieten hier.

Op kilometer 13 kijk ik op mijn horloge en zie dat mijn hardslag nog maar 151 slagen per minuut is. Erg laag voor mij doen in een wedstrijd, ik besluit me nog even in te houden en bij kilometer 15 te gaan versnellen.
Rond kilometer 15 komen we tussen de bomen en heeft de forse wind redelijk vrij spel, maar ik heb er eigenlijk helemaal geen last van en voer langzaam het tempo op.


Mijn hartslag gaat geleidelijk omhoog, maar het gaat goed. Nee, het gaat FANTASTISCH!!! Voor het eerst dat ik me zo voel tijdens deze wedstrijd.
En als extra traktatie gaat komt er af en toe een waterig zonnetje door. Heerlijk!

Nu zie ik in de verte een drinkpost en een afslag naar rechts, YES de Amersfoortseweg. Een lange saaie weg, maar ik weet, nu nog drie kilometer omhoog en dan alleen nog maar dalen, heerlijk zalig dalen.

Kilometer voor kilometer gaat het harder. Ik kijk niet meer op mijn klokje en ik vlieg werkelijk waar.

Bij de drinkpost druk ik een stukje banaan in mijn mond en verslik me bijna, eerst in de banaan daarna bij in het drinken. Zo veel zin heb ik in de laatste kilometers. Ik voel me fantastisch. Kom maar door met de laatste paar kilometers klimmen, daarna ga ik los, echt los besluit ik.

Deze kilometers zijn wel echt zwaar, maar ik blijf bij het devies, rustig aan als ik naar boven loop.
Eindelijk zie ik het toppunt van de bolling in de weg en denk, kom nu maar op, ik heb nog heel erg veel over.

In de tussentijd zie ik een dame voor mij aangeven aan de andere dames uit de groep dat ze alleen gaat lopen en gaat versnellen. Ik besluit met haar mee te gaan. Kilometer voor kilometer gaat het harder. Ik kijk niet meer op mijn klokje en ik vlieg werkelijk waar. Ik haal vele honderden mensen in naar beneden omdat iedereen zich bijna inhoud en je je naar beneden gewoon moet laten vallen.

Vanaf dit moment geniet ik alleen nog maar. In volle overgave en volledige hyperfocus knal ik naar beneden als een volslanke hinde die zijn tweede jeugd en adem heeft gevonden. Moeheid speelt niet meer ik wil sneller. En ohw mijn god wat voelt die Hyperfocus goed. Dit is die runnershigh, te fijn dit.

Ben ik hier nu echt aan het genieten en kan ik dit?

Ik zie de kilometers inmiddels redelijk snel voorbij vliegen en ik kijk niet naar het tempo, dat zit wel goed voel ik. Ook mijn hartslag rond de 167, dat kan ik wel.

Enkele kilometers voor het eind zie ik de rotonde en de geluidswallen die ik zo goed ken uit het verleden. Hier was ik in het verleden officieel dood en moest ik nog enkele kilometers doorharken nu zie ik dat ik waarschijnlijk onder de 2.20 ga finishen.

Wauw, hoe kan dat ineens?

De bocht gaat naar rechts en vervolgens doemt de Loolaan weer voor me op, nu geniet ik wel van de DJ, de trommelaars en het publiek aan de zijkanten. In volle overgave en gelukkig merk ik dat de emoties me grijpen. Ben ik hier nu echt aan het genieten en kan ik dit? JA DUS, Yes you can!

Voor het eerst besluit ik op deze plek te versnellen, en flink!
Met de mond open en uiteindelijk heel moe maar niet volledig uitgeput kom ik aan het einde van de 25 kilometer. 25 kilometers die me veel hebben gegeven.

Voor het eerst geen helle- maar een zegetocht voor mezelf in deze wedstrijd. Ik heb het bedwongen, mijn angst getrotseerd en ik ben gelukkig. Niet perse met de tijd, want daar ging het niet om. Het ging om het doorbreken van het ongemak en het doorbreken van het stemmetje in mijn hoofd dat soms wat te kritisch is, in de dingen die ik vaak doe.

Ik kom over de finish en slaak een kreeg van blijdschap. En ik ga wat drinken, heerlijk wat drinken en even tot rust komen want wat een avontuur in iets minder dan 2,5 uur.

Volgens mij ben ik klaar voor de marathon in Enschede over iets meer dan twee maand. Kom maar op!

Na de loop hebben we traditiegetrouw nog een heerlijke pannenkoek gegeten bij een pannenkoekenhuis in Apeldoorn.

Man wat kan het leven goed zijn. De discomfort levert toch de mooiste dingen op, zo zie je maar weer.

Liefs, Edo.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Related Posts