Het is vrijdagavond, het was een lastige avond!
Florian is naar vrienden van ons gebracht. Nb. in de ochtend was het draakje al opgehaald door Marije. Ik zou em wegbrengen met de fiets naar onze oppas voor deze dag maar omdat de auto niet meer startte en het zo’n baggerweer was werd hij heel lux opgehaald, geweldig!
In de middag bel ik met Marieke, de auto staat bij de garage. Mooi, ik heb morgen gewoon een auto. Op het eind van de dag kom ik er achter dat de auto toch nog niet is gerepareerd, kloten! Ik ga morgen mijn eerste trail doen (hardloop”wedstrijd” vol door de natuur) en ik had me hier toch aardig op verheugd. En nu??? Ik moest de volgende dag Valentijn en Florian wegbrengen naar Joyce en Jeroen, zij zouden oppassen omdat Marieke moest werken. Maar dat was al om 9.00 uur, ik wilde ze niet opzadelen met een nog vroegere tijd (ja, wij avondmensen denken hier over na, alles is vroeg!). En via een groep op Facebook begreep ik dat ik dan ook niet meer kon Carpoolen met anderen aangezien ze vroeg weg zouden gaan. En dan moesten ze via de boulevard in Enschede rijden…. Al met al gedoe en daar had ik geen zin in. Hier kwam ik achter tijdens de vrijdagmiddagborrel op het werk, irritant! Verder moest ik nu echt op weg naar mijn oppas omdat ik had aangegeven daar om zes uur te zijn. Ik wilde niet weg en het regende als een malle. Toch maar gaan dan, met tegenzin.
Eenmaal buiten is het weer slechter als verwacht. Binnen no time ben ik echt doorweekt. Kloten….. En ik moet Florian die net een longontsteking heeft gehad voor op het zitje zetten, ai. En Marije weer vragen hem weg te brengen is ook al zowat. Kloten, wat moet ik nu en oh ja ik heb geen auto voor morgen en meer van dat al ging door me heen terwijl ik over de pikdonkere staat fiets.
EDO STOP NU!!! Denk in oplossingen en niet in problemen is wat ik mijzelf voorhield. Wat is het echt probleem? OK ik heb geen auto en dat is zowel vervelend voor vanavond als morgen met de hardloopwedstrijd. OK, regel dan gewoon een auto. Dus ik druk de knop op mijn oordopjessnoer twee seconden in en spreek in BEL MARIEKE …. MOBIEL. Dat kreng belt dus continu Ali mobiel (mijn schoonmoeder). Irritant, mijn geduld begint op te raken. Ik wil dingen regelen, heb het koud, mijn geduld raakt op en ben aardig geïrriteerd inmiddels. Dus ik haal mijn mobiel uit mijn jas en het regent zo dat het display zo nat wordt en dus slecht reageert dat dit ook niet opschiet. KUT!
Weer moet ik mijzelf even helpen met het niet meegaan in de irritatie. Ik kies er dus voor om er fijne muziek op te zetten die bij de sfeer past en to go with the flow zeg maar. Het is even een vervelende avond en geniet er van zeg maar. Ga er maar in op en strijd er niet tegen. Dus ik maak mijn beeldscherm droog met een doekje dat ik toevallig in mijn jaszak vind en zet Paolo Nutini op met Iron Ski en kies er voor om maar volledig natgeregend te worden en er haast (stiekem) van te genieten (voor het nummer: https://www.youtube.com/watch?v=ELKbtFljucQ ).
Ik bel wederom met Marieke en ik vraag haar om met haar ouders te bellen en of ik de auto niet kon lenen zodat ik Florian droog op zou kunnen halen en ik morgen naar Ommen zou kunnen voor de wedstrijd. Zo gezegd zo gedaan, dat kon. Top! Alles is dus opgelost. Om acht uur zit ik eindelijk te eten en ik besluit nog “even” te gaan internetten. Enkele uren later ga ik veel te laat naar bed en heb spijt.
Ik wordt wakker, het is de dag van de wedstrijd. Totaal onbevangen wil ik er in gaan, maar ik wist dat een trail veel zwaarder is dan een gewone wedstrijd, dat zegt men iig. Maar ik train toch altijd al in de bossen, dus wat kan mij gebeuren?
En OK, ik krijg een berichtje van Enith via de Facebook groep en ze lijkt zich zowaar een ietwat zenuwachtig te maken? Huh Enith, maar die heeft veel meer ervaring dan ik, OHW OK? HMMMM. Ik wordt wat zenuwachtig. En omdat ik in de ochtend de tijd wat onderschat (dat leer ik maar niet af), ben ik om 9.02 bij de oppas. Snel de kinderen naar boven en eten in de auto terwijl ik het wegspoel met koffie en water.
Daar aangekomen zet ik de auto neer bij een aftands bungalopark en ben opgefokt omdat ik nog maar 25 min heb tot de start en nog geen startnummer heb en niks. Naar een kilometer lopen kom ik aan bij het wedstrijdsecretariaat. Ik haal mijn nummer op en zie voor het eerst Tionesen. Ok ik zit goed en ben op tijd en zo. En ja dat wist ik allang, maar ik was nerveus . OK, startnummer opspelden en naar start/finish.
En dan is ie er ineens, zoals bij elke hardloopwedstrijd altijd weer sneller dan verwacht, de start en ineens zit je ondergedompeld in een nieuw avontuur dat je niet kent, deze keer een trail. De eerste kilometers denk je vaak, waar begin ik weer aan.
Voorafgaand aan de trail een aantal mensen van AC Tion.
Het begin gaat meteen vol een heuvel op en flink. Gadverdamme, wat moet ik hier nou weer mee. Ik hoor Ineke en Enith nog met elkaar parten en zeggen dat ze dit gaan aanvliegen als een duurloop. En ik zie Carel als een gekke voor me wegvliegen terwijl ook Elsa van mij wegloopt. Wat ga ik doen? Ga ik voor snelheid of doe ik rustig aan? Ik heb vorige week nog een wedstrijd gelopen zo snel als ik kon en dinsdag aardig geknald, wat zal ik doen??? Handig dat ik dat nu pas bedenk ook.
Mijn fanatisme wint het zoals altijd, ik besluit Carel en Elsa te volgen. Maar ik loop al meteen achter de feiten aan. Het gat is een meter of 15, best wel veel. Ik zet bergop vol aan en kom dichterbij, na een tijdtje loop ik bij Elsa en Carel. We hebben inmiddels al een aardige pukkel gehad, een flink kreng eigenlijk en nu lopen we door drassig gebied, even later lopen we langs een prachtig meertje, we springen van kant tot kant om op die manier de poeltjes water te ontwijken. Als ik hier maar niet geblesseerd raak! Ik wil zo graag die marathon doen! Maar in het begin voel ik al meteen mijn spieren, als dat maar goed gaat.
Ik weet dat ik te hard ga en Carel loopt zelfs bij mij weg, wat te doen volgen of eigen tempo, makkelijke keuze, eigen tempo. Ik volg en volg. Heb te weinig aandacht voor de prachtige omgeving en ik volg. 4 km., 5 km., 6km., man wat gaat dit langzaam en wat voelt dit stroperig. Dit kon wel eens lastiger worden dan ik had verwacht.
Inmiddels zie ik dat het mooi is om mij heen, maar ben te veel met mijzelf bezig om er van te genieten (zonde en stom eigenlijk, lukte bij de Diepe Hel Holterbergloop wel). Carel loopt verder weg en haalt zelfs Elsa in??? OK, interessant en knap werk. Ik kom steeds meer tot mijzelf alhoewel de kilometers wel heel erg traag wegtikken voor mij gevoel.
We gaan linksaf door een smal en prachtig paadje tussen de dennenbomen, ik zie dat ik Carel weer bij begin te halen. Zometeen samen verder. Maar toen ik bij was merkte ik dat Carel wat diep was gegaan en dat ik moe was, maar het ging. We zitten nu op een kilometer of 7 en Elsa liep wel weg nu. Voor het eerst had ik ook echt ook voor haar loopmaatje.
De kilometers gaan door en dit gedeelte is saai en voor het eerst echt vlak, et was vooral uitglijden over bladeren en het ontwijken van drek. Toch verbaas ik mij erover dat Elsa nog steeds in beeld is. Ik zet aan en doe en kom steeds iets dichterbij. Dat meen je niet, kan ik dit??? Blijkbaar, doorgaan dus.
We zitten ongeveer op km. 9 a 10 en ik haak weer aan. Dat is fijn, hier ben ik goed in, volgen en vasthouden terwijl ik eigenlijk op ben. Maar we zitten pas op de helft! Niet zeuren besluit ik mijzelf op te leggen. Het werkt. Ik blijf aanhaken en kan zelfs naast deze twee kopslopers lopen. Hij gaat moeilijk, maar goed! We lopen verder en het blijft wat saai tov het mooie begin, ik begreep dat er op 12 km een post was met eten en drinken, yesss. Daar zijn we bijna. Daar aangekomen genieten we van een ontbijtkoek, cola, watertje en een partje of drie van een sinaasappel. En o ja ik had nog een kwart banaan meegenomen en onderweg weggewerkt terwijl ik achter mijn adem zat.
Nu gaat ie lekker! Het voelt makkelijk en kan mijn loopmaatjes makkelijk bijhouden. Dat duurde helaas maar twee kilometer. Toen werd het lastiger. Ik had last van de afstand, het tempo en mijn gewicht (denk ik). Meegaan Edo, haak aan! Elsa is een stuk verder dan ik ben en aanhaken betekend dat het goed gaat en ik ben kappot en ga nog steeds niet dood. Ook het loopmaatje van Elsa is super en houdt volgens mij rekening met ons tempo.
We zitten inmiddels weer vol in het bos en het begint te glooien. Dit begint met de kilometers in de benen beroerd te voelen, iets met pap in de benen. En vanuit het niks worde we getrakteerd op een prachtig landschap met ………………… ZAND! MUL ZAND ………………. O mijn god, we hadden nog maar 16 kilometer in de benen, phffffff. OK gewoon doorgaan en volgen.
Het aanhaken in inmiddels veranderd in aanharken. Ik krijg gevoelsmatig de ene voet niet meer voor de andere, maar ik blijf eigenlijk goed doorlopen als ik het achteraf bekijk. Nu wordt het landschap echt verneukeratief. Het golft op en neer. Kleine en zeer venijnige stukjes op en neer. Auw, en ik ben moe en ik wil niet meer. Kom op doorgaan, het is nog maar 2 km denk ik. Hier laat ik een gaatje vallen met mijn twee loopmaatjes en ik had er scheid aan, dit was mijn max. En toen moesten we nog een keer omhoog en flink en wat is het hier mooi en wat is dat onbelangrijk nu, ik blijf harken en man…. Nu komen we weer aan bij een openluchttheater, wel leuk, maar daar moet ik ook nog tegenop. Via de zijkant lukt dit puur op karakter. Mijn hardloopmaatjes zijn weg. Ik zie ze nog, maar ik ben op, laat maar. We moeten nog een kilometer, maar ik kan niet meer.
Op de top zie ik dat ze minder ver weg zijn als ik had veracht. Naar beneden toe sprint ik vol overgave en ben bijna beneden weer bij ze. We gaan achter elkaar over de finish.
Al met al was het erg heftig en verschrikkelijk mooi, dank je wel Tionesen,Carel, Elsa en die topper die met je liep.
——
Toen ik terug kwam heb ik nog een geweldige avond gehad met mijn lieve vriendin, mijn zwager en mijn geweldige zus.
Al met al een topdag waar ik van heb genoten en geleerd.
